Sene 2000. Yazılmışım anaokuluna. Nasıl heyecanlıyım ama. O zamanda böyle herkes gidemiyordu anaokuluna. Tabi ne zorluklarla gidiyorum bende. Küçük bir kardeşim var azıcık parayla geçiniyoruz falan. Sabah 6 da kalkıyorum annemin zoruyla. Kahvaltıyı da hiç ihmal etmem o zamanlar tabii. Annemin tek mal varlığı ben ve kardeşimdi o zamanlar. Erkenden kalkardı kadıncağız bana kahvaltı vermek için. Bu senelerce sürdü. Ben 4. sınıfa geldiğimde bile kaldırdı kahvaltıya.
Ana sınıfı'na topu topu 1.5 ay gidebildim. Hep hastaydım hep. Günde 3 iğne kesin yerdim hatırladım kadarıyla. Bacaklarım delik deşik olmuştu. Tabi bir de o yapıştırdıkları bandı o deşilmiş bacağımdan çıkarmak vardı. Girerdim banyoya su dökerdim çıkarmak için. Onun yapıştırması ayrı acı, kaldırması ayrı acıydı..
Seneler boyu sabahın köründe kalktım. Değişmeyen tek şey vardı. Annemin sütlü ekmeği. Benim için süt ısıtır içine şeker ve ekmek koyardı her sabah. O bıkmadan hazırlar, ben bıkmadan yerdim. Çok çok farklıdır o sütlü ekmeğin yeri bende. Arada canım çeker ama hiç kılımı kıpırdatmam. Oysa annem kalkıp 'benim için' hazırlıyordu.
Şimdilerde pek anlaşamıyoruz ama olsun. Ben o sütlü ekmeği asla unutamam. Şimdi sabahın köründe kalkıp işe geliyorum yediğim kola-simit. O kadar özlüyorum ki o sütlü ekmeği.
Unutamadım bir gün daha var. Ameliyat oldum anaokuluna gittiğim sene. Ameliyattan önce hiç bir şey yememem gerekiyordu. Çıktıktan sonra bir süre daha. Ameliyattan çıktım neyse. Ağlıyorum sürekli kardeşimle beraber. O, 4 yaşında, ben 6. Başımızda gaddar bir hemşire susun susun diye bağırıyor bize o lanet oda da. Şurup istiyorum deli gibi vermiyor da bana. Boğazım o kadar çok acıyordu ki konuşmaya bile takatim yoktu. Ama içimden şu kelimeleri geçirebiliyordum: ''Anne bana sütlü ekmek yap.'' Ş.E.G
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder